در راستای تغییر سیستم پرورش به متراکم و فوق متراکم با حداقل تعویض آب در ابتدا می‍بایست با مفهوم سیستم میکسوتروفیک به عنوان مبنای پرورش متراکم و فوق متراکم آشنا شویم: 

سیستم میکسوتروفیک:

سیستم میکسوتروفیک یک سیستم پرورشی به منظور مدیریت هر چه بهتر استخر پرورش میگو و ماهی در روش‌های پرورش متراکم و فوق متراکم می‌باشد و به عنوان اختراع نیز ثبت شده است. در این سیستم دستورالعمل‌های راهبردی مرتبط با مدیریت موفق و توازن در چرخه‌های مواد مغذی و میکروارگانیزم‌های مورد نیاز در استخر در طی مراحل مختلف رشد فراهم آمده است؛ 

این سیستم دارای سه حوزه بنیادین به منظور بازده بالای تولید و مدیریت بیماری در محیط پرورش می باشد:

1. پیاده سازی امنیت زیستی
2. مدیریت تغذیه
3. مدیریت کیفیت آب و خاک

هدف مدیریت سیستم های میکسوتروف در محیط پرورش:

•  فراهم آوردن سیستم‌های متوازن اکولوژیکی

•  به حداقل رساندن نوسانات کیفی آب و خاک

•  افزایش بهینه ظرفیت باروری Carrying Capacity)) استخر

•  کاهش استرس میگو یا ماهی

•  امکان پذیری تمامی موارد با هزینه مقرون به‌صرفه و مدیریت آسان

مزایای سیستم‌های میکسوتروف 

•  استفاده از گونه های ترکیبی میکروارگانیزم جهت همکاری متقابل به منظور پالایش زیستی

•  دست‌یابی به ” تعویض آب صفر” به وسیله یک‌پارچه سازی پروبیوتیک های ویژه، موادمغذی و نحوه اجرای مدیریت علمی

•  تثبیت زنجیره غذایی در حوضچه پرورش با اعطای بیومس (زیست توده) بالا در سیستم.

فاز فیتوپلانکتونی:

در مرحله اولیه‌ی تولید میگو، پست لارو نیازمند محیطی با ثبات، جهت رشد و نمو می‌باشد که این مهم، توسط حضور گونه‌های مفید فیتوپلانکتونی فراهم آمده است. این ارگانیزم‌ها با فراوانی مناسب و تجمع گونه‌ای، ضمن ایجاد کدورت مطلوب منجر‌به حفظ اکسیژن محلول و pH  بهینه برای میگو می‌شوند. شایان ذکر است که این ارگانیزم ها برای میگو بسیار مغذی می‌باشند.

وجود این میکروارگانیزم‌ها باعث:

•  توازن در میزان نیتروژن و فسفر

•  کیفیت بالای شکوفایی فیتوپلانکتونی و دیاتومی

•  ثبات کیفی پارامترهای آب

فاز فیتوپلانکتونی-پروبیوتیک:

مادامی که جاندار در حال پرورش است، مواد ارگانیک حاصل از غذای خورده نشده، مدفوع میگو، پوسته‌های انداخته شده یا فیتوپلانکتون‌های مرده در حوضچه پرورش، تجمع می‌یابند. در این مرحله کاربرد پروبیوتیک حائز اهمیت شایانی است. حضور باکتری های مفید با تسریع تخریب مواد ارگانیک تجمع یافته، کاهش آمونیاک و شکست عوامل بیماریزا در آب و دستگاه گوارش حیوان، ضروری خواهد بود.

 پیشگیری از افراط در شکوفایی و مرگ و میر فیتوپلانکتون‌ها

•  افزایش فرآیند نیتریفیکاسیون

•  تسهیل ORP بالای 100 و 350

•  جلوگیری از تکثیر باکتری های بیماری زا

فاز پروبیوتیک:

در مراحل نهایی تولید، بیومس میگو بالاست و به تبع آن تقاضای اکسیژن افزایش می‌یابد، فیتوپلانکتون‌ها به شکوفایی بیش از حد تمایل نشان می‌دهند و  انباشتگی مواد معدنی نیز بالاست در نتیجه‌ی این موارد تقلیل اکسیژن محلول و بی ثباتی pH روی خواهد داد. بنابراین سیستم با کاهش فیتوپلانکتون در حالیکه باکتری‌های پروبیوتیک رو به افزایش هستند درجهت توازن پویای حوضچه پرورش و فعالیت‌های بیوشیمیایی مدیریت خود را اعمال می کند.

حضور فیتوپلانتکون کمتر در آب، باکتری های هتروتروف و باکتری های شوره گذار جهت تضمین ثبات کیفی آب به کار برده می‌شوند.

لینک مربوطه:

سیستم میکسوتروفیک